Здалёк можа падацца, што людзі патрапілі на гарадскі сметнік або непрыстасаваную барахолку — старая мэбля, кардон, горы пластыку, падзёртыя коўдры. Але калі падысці бліжэй і прыгледзецца да дэталяў, бачна, што жыццё тут ідзе. Хай і не зусім прыстасаванае.
Ля канапы стаяць гумовыя тэпцікі, тут жа — невялікі часопісны столік. Да старога драўлянага крэсла моцна прывязаны ровар, а межы маленькага доміка акрэсліў памежны слуп. Ля ўвахода ў дом на вяроўцы сушыцца бялізна, побач — ваза са штучнымі кветкамі. Паўсюль тазікі і міскі.
Калі прыадчыніць поліэтыленавую плёнку, якая служыць у доме дзвярыма, то відаць, што ўсярэдзіне падушкі, коўдры, тумбачка і адзенне, акуратна развешанае на цвіках. Але нікога з людзей няма.
Паводле суседзяў, днём яны дома не бываюць, звычайна з раніцы выходзяць і прыходзяць бліжэй да вечара.
Стыхійны і непрыстасаваны дом з'явіўся тут у пачатку мая. Спачатку бус прывёз адну партыю мэблі, потым — іншую. Нешта прывозілі самі навасёлы на тачках. Паціху сярод старой мэблі пачалі з'яўляцца кардон, пластык і іншы хлам.
«Першы раз мы ўбачылі іх тут у 2014 годзе. Маці з сынам тады атрымалі ўчастак і нават паспелі заліць падмурак, — распавядаюць суразмоўцы. — Пазней яны з нашага поля зроку зніклі, прыязджалі сюды рэдка і тое набегамі».
А гэтай вясной, як снег на галаву, яны вярнуліся ў Забалаць, кажуць мясцовыя. Расставілі па ўчастку мэблю, збілі дамок з дошак і плёнкі, перавезлі каструлі, патэльні і іншае кухоннае начынне.
Дадалося і жыхароў. Цяпер стыхійны прыватны дом дзеляць не толькі маці і сын, але яшчэ і двое мужчын.
«Увечары яны смажаць шашлыкі, нешта вараць у казане. Не скажу, што буяняць або лаюцца гучна, але суседства такое, вядома, напружвае… Яны паляць смецце пастаянна тут. Ходзяць у туалет, прабачце, проста на ўчастку… Сын яшчэ нічога, а вось маці яго — агрэсіўная, нічога добрага чакаць ад яе не даводзіцца…»
Што прымусіла пераехаць гродзенцаў на пусты ўчастак і жыць у прамым сэнсе гэтага слова пад адкрытым небам, тут дакладна не ведае ніхто.
«Кажуць, яны жылі раней у інтэрнаце на праспекце Будаўнікоў, але іх выселілі за неаплату», — расказваюць суседзі, паціскаючы плячыма.
Пасля гэтых слоў, звярнуўшыся да сваіх архіваў, блогеры аднавілі папярэднюю гісторыю гэтай сям'і.
Узімку мінулага года гродзенка і яе сын захламлялі свой блок, калідор і нават агульную кухню аднаго з гродзенскіх інтэрнатаў. Знайсці ўправу на нядбайную суседку жыхары не маглі не адзін год. У інтэрнаце пражывае шмат маладых сем'яў з маленькімі дзецьмі, і многія з бацькоў вельмі перажывалі за антысанітарны стан агульнай жылплошчы.
Калі разбіралі чарговую кучу смецця, у пластыкавых кантэйнерах ужо завяліся чарвякі, расказвалі тады суразмоўцы. Да таго ж у мясцовых «плюшкіных» была вялікая запазычанасць па камунальных плацяжах.
Жыхары інтэрната пацвердзілі, што ад нядбайных суседзяў ім удалося тады пазбавіцца, а цяпер яны ўсплылі ў Забалаці, каб ствараць праблемы ўжо новым суседзям.
«Куды мы толькі не звярталіся, каб дапамаглі разабрацца з гэтай сітуацыяй! Пісалі і тэлефанавалі ва ўсе інстанцыі, выклікалі нават міліцыю… Але воз і цяпер на месцы, — кажуць засмучаныя суразмоўцы.
— Атрымліваецца, што па законе яны нічога не парушаюць — жывуць на сваёй тэрыторыі. Толькі вось нам ад такога суседства адны праблемы… А калі халады пачнуцца, куды яны пойдуць? У недабудаваны дом?»
Змагацца з такімі суседзямі ў адзіночку немагчыма, перакананыя мясцовыя жыхары, таму яны звярнуліся на гарачую лінію Гродзенскага гарвыканкама:
«Мы папрасілі чыноўнікаў звярнуць увагу на гэта пытанне, бо маштабы праблемы толькі павялічваюцца. Штодня сюды вязуць на вазках з усіх гарадскіх звалак смецце і старыя рэчы.
Спрабаваць пагаварыць з гаспадыняй участка няма сэнсу — яна агрэсіўная, — распавядаюць мясцовыя жыхары. — Акрамя антысанітарыі, нас вельмі хвалюе яшчэ бяспека.
Гэтыя людзі, не заўсёды цвярозыя, пастаянна шпацыруюць па Забалаці. І ніхто не ведае, чаго чакаць ад іх. У нас ва ўсіх ёсць дзеці, якія цяпер праводзяць цэлымі днямі на дварэ. Іх што, зачыняць дома? Нам распавядалі іх былыя суседзі па інтэрнаце, што жанчына гэтая бегала з сякерай у руках па калідорах, сын вокны выбіваў! А блашчыц і прусакоў пасля іх доўга не маглі вывесці…
Цяпер надзея толькі на тое, што чыноўнікі пачуюць нас.
У мяне ў тэлефоннай размове спыталі: «А што рабіць з такімі людзьмі, не высяляць жа іх ў нікуды?» Але і цяпер яны жывуць на пустым участку, лічы! Сярод гор смецця. Хіба гэта нармальна?
А ўвосень ці ўзімку што будзе з імі? Адназначна нешта рабіць трэба. Але рабіць комплексна: калі ім трэба прымусовае лячэнне — лячыце. А там ужо — і працу прапануйце, з жыллём дапамагайце… Але пускаць усё на самацёк, падвяргаць нас санітарнай катастрофе і пазбаўляць бяспекі нашых дзяцей — нельга».
Чытачы распавялі, што намесніца старшыні Гродзенскага гарвыканкама выслухала ўсе іх скаргі і паабяцала разабрацца ў гэтым пытанні.
«Спадзяёмся, што ўсё зрушыцца з мёртвага пункта. Таму што цяпер да гэтага захламленага ўчастка ўвага толькі з боку звычайных людзей. Прыязджаюць нават з горада, каб на свае вочы ўбачыць гэты «лакшэры хаус». Шмат каму не верыцца, што такое наогул магчыма…»
Чытайце таксама:
Гамяльчук паскардзіўся чыноўніку на жудасны смурод з кватэры памерлага суседа. Што яму адказалі?
